A DEPT MOST WOULD DROWN IN

Zeemeerminnen, als eeuwenoude iconische fenomenen, vonden hun weg doorheen onze cultuurgeschienis, waar ze verschenen in allerlei gedaantes; als zeegoden, waternimfen en tritonen in de Klassieke Oudheid, als sirenes met vissenstaarten in de Europese
middeleeuwen, als symbool van vrouwelijke soevereiniteit en als meesters van de zee. In de eenentwintigste eeuw deinen ze mee op de golven van de sociale media, en ontpoppen ze zich als wijdverspreide iconenen van mode, entertainment, toerisme, ecolo
gie, emancipatie en genderfluiditeit.

Wat fotografe Elisa Maenhout (?1996) interesseert, is waarom deze fictieve meermensen vandaag de dag nog steeds

mensen over heel de wereld intrigeren.

De fotografie van Elisa Maen
hout documenteert de magie, diversiteit en genegenheid van de meermensen. Net als het meervolk - met hun hybride gestalte - vindt Maenhout met haar beelden het midden tussen twee werelden; daar waar water en land elkaar ontmoeten en waar fictie werke
lijkheid wordt. Haar beelden dompelen ons onder in een wereld vrij van zwaartekracht en voorspelbaarheid; vissen glijden door het water als vogels in de lucht, het diepe water breekt het licht en vervormt, verdonkerd en verkleurd wat we zien. Deze ha
ast buitenaardse omgeving strookt niet met de menselijke

fysiologie, het is een plek waar mythe zich naar de waarheid buigt, waar de bovennatuurlijke mens in beeld glijdt en ons

eraan herinnert dat het leven op aarde begon in de
betoverende maar fragiele onderwaterwereld. (Sarah Peverley)