ALTIJD TROOSTEN

Een blik op hoe het leven echt was in de fronthospitalen tijdens de Eerste Wereldoorlog. Een meeslepend verhaal aan de hand van persoonlijke documenten en nooit eerder gepubliceerd fotomateriaal.



Terwijl het kanonvuur de hele dag r
uiten en ramen doet rammelen, worden zeshonderd gewonden opgenomen in tien uur, omgerekend een per minuut. Dokter Depage is in de gang waar een bijna hese Baby-Cadum (de Belgische verpleegster Wyckmans) haar aanwijzingen uitschreeuwt. Onbeschrijfelij
ke taferelen. Alle operatiezalen werken tegelijk. Overal bloed. Soms liggen drie gewonden in twee bedden. Draagberries staan op de grond, doden tussen levenden, alles dooreen.



In de eerste oorlogsmaanden heerst er nog veel wantrou
wen tegenover de jonge verpleegsters die de naakte mannenlichamen wassen en het aandurven de gewonden onder de gordel te verzorgen. Aanstootgevend gedrag volgens sommigen, anderen bestempelen hen als prostituees. Toch slagen ze er geleidelijk in resp
ect af te dwingen voor het verpleegkundig beroep en voor hun bijna onmogelijke opdracht: ''Soms genezen, dikwijls verlichten, altijd troosten.''