BITTERBALLEN

''Waarom heb je het mij niet gezegd?'' ''Wat, mam?'' ''Dat ik dement ben!'' Hoe weet je dat?'' ''Dat hebben ze mij hier gezegd. Claudia, ik heb het nog zo gezegd, dat ik dan dood wil. Dan wil ik met jullie erbij sterven, dat heb ik gezegd.'' ''Ja, da
t weet ik, dat hebben we beloofd mam, dat heb ik beloofd!''
Een euthanasieverklaring of een levenstestament is niets meer waard zodra iemand dement is. Wilsonbekwaam, beslissingsonbevoegd, dat zijn dementen die in een gesloten verpleegtehuis verz
eild zijn geraakt. Zo wordt het verteld aan de familie. Mijn moeder wilde dood als ze ons niet meer herkende, als ze volledig afhankelijk was en als er geen hoop meer was op verbetering. En wij, haar kinderen zouden daarvoor zorgen. De kwelling was:
hoe?
Verlies van decorum, beperking, angst en agressie bij de moeder. Overbelasting en woede over de geldverslindende, maar inadequate zorg bij de dochter. Een aanklacht tegen het niveau van zorg aan dementerenden.
En een ode aan de sterke
vrouw, die haar ultieme wens bevocht en won. Een boek dat te denken geeft.

Claudia Roskam werkte als biologe, mondhygieniste, docent, communicatieadviseur en tuinontwerpster.