DE GROEF

Jarenlang loopt Maartje Wortel dagelijks met een vriendin exact dezelfde rondjes door het Oosterpark in Amsterdam. Het is als een plaat waarin de naald een steeds diepere groef achterlaat. Ze voeren in zekere zin steeds dezelfde gesprekken.


Plotseling verhuist haar vriendin, verandert de wereld in een niet bij te houden tempo, gaat haar relatie uit en bereikt Wortel een dieptepunt. Ze moet blijven lopen, maar datzelfde rondje voelt als het plegen van verraad. En die mok die ze altijd me
eneemt, met daarop de beeltenis van Angela Merkel, lijkt ineens een relikwie uit vervlogen dagen.

In De groef vertelt Wortel over verlies en vrijheid, over vastzitten en loslaten. En hoe ze, of ze dat nou wil of niet, een nieuw ritme zal mo
eten vinden.