HET LEVEN KUSSEN IN HET VOORBIJGAAN

Filosofisch, theologisch en andragogisch geschoold en dichtbij de afkalving van kerk en godsdienst staande, heeft Piet Winkelaar, ooit actief in de samenlevingsopbouw en het hoger onderwijs, in velerlei publicaties proberen aan te geven wat we aan mo
eten met dat grote menselijke epos waarvan we deel uit maken. Dat verhaal vliegt soms alle kanten op, veranderingen voltrekken zich in een steeds hoger tempo en hun impact lijkt groter dan ooit. Gebeurtenissen lossen elkaar af, vaak nog zonder dat we
ze echt helemaal hebben meegemaakt of ons realiseren wat ze betekenen, want we zijn ook bezig met het leven van morgen.

We zetten ons in voor een betere maatschappij, een gezonder milieu en een leefbare wereld. Dat deden we vroeger en dat d
oen we nu. Maar die wereld van morgen is er nog niet, toen niet en nu niet. Er is, wat er is, maar dat omarmen we niet, toen niet en nu niet. De tijd verglijdt onder onze handen. Duurt het leven te kort? Gaat het allemaal te vlug? Misschien zijn we m
et wat we willen niet helemaal geschikt voor het leven? Misschien zijn we te klein, te onbenullig, denken we nog teveel zelf Goden te zijn? Willen we niet teveel? Soms wel, soms niet.

Wanneer het lukt ons meer bescheiden op te stellen, blijk
t het mogelijk te kijken en te zien naar wat er gebeurt. Dan vindt er naast lijden en kruisiging, verlichting en opstanding plaats, dan is het leven te beleven en te kussen in het voorbijgaan.