MET MIJN RUG TEGEN DE MUUR

In mijn jeugd ben ik voor mijn gevoel opgegroeid zonder vader. Hij was altijd werken of in de kroeg te vinden. Mijn moeder heeft mijn broer en mij zo goed als alleen opgevoed. Toen ik nog jong was volgde een scheiding en mijn vader ging verder met zi
jn nieuwe relatie. Vele jaren later werd hij depressief. Iedere dag leefde ik in spanning of hij de volgende dag nog zou halen. In die tijd kregen we beter contact en werd er veel over vroeger uitgepraat.

Na drie zelfmoordpogingen ging hij v
an de ene naar de andere zorginstelling. Machteloos sta ik tegenover iedere instelling waar zoveel fout gaat. Jaren lang sta ik met mijn rug tegen de muur. In een jaar tijd wordt hij wel zes keer verplaatst. Nergens is een goede opvang voor hem waar
hij in past. Tot op de dag van vandaag weet niemand me te zeggen wat hij heeft, alleen dat hij zuurstofgebrek met reanimeren heeft gehad. Het leven van mij en mijn vader ligt overhoop. Tot op de dag van vandaag blijf ik vechten voor de rechten van m
ijn vader. Er is nog een lange weg te bewandelen...